مثلا من دختری از گوشه دنج شهر ...

از اتوبوس پیاده شدم و توی زمین خاکی منتهی به خانه مان شروع کردم به قدم زدن. توی اتوبوس که بودم ذره ذره باران گرفته بود و حالا اطرافم همه چیز کاملا باران خورده و نم کشیده بود. همینطور که زیرلبی برای خودم آواز می خواندم – قبلش مطمئن شده بودم که کسی پشت سرم نیست- چشم میچرخاندم تا وسط بوته های خشکیده نمیچه بیابان اطرافم، چندتا از آن موجودات خوشگل دوست داشتنی را ببینم. راستش این شده یکی از تفریحات جدید من. عصرها که پنجره آشپزخانه را باز می گذاریم تا هوای بیرون توی خانه جریان پیدا کند، من یواشکی میروم پشت پنجره می ایستم و چشم میدوزم به زمین خاکی مقابل خانه و اگر کوچکترین جنبشی دیدم ، می فهمم که دوباره یکی از آن کوچولوهای طلایی رنگ از سوراخ زیرزمینی اش آمده بالا تا هوا بخورد و کمی گشت بزند. انگار این موش خرمایی های ناز با آن چشمهای درشتشان هم فهمیده اند الان اردیبهشت است. راستش قبلا اینقدر زیاد به چشم نمی آمدند. نمی دانم از نظر علمی واقعا ارتباطی هست بین ماه های سال و بیرون آمدن حیوانات از جمله موش خرمایی ها از سوراخ های زیرزمینی شان یا نه ، اما چیزی که من دارم می بینم این است که موش های طلایی اطراف خانه ما حالا در بهار مدتی ست که حضورشان بیشتر از گذشته احساس می شود. باید از اردیبهشت متشکر بود.

همین طور که به سمت خانه قدم میزدم چشمم افتاد به ساختمان های نیمه کاره دوطرف کوچه با تیرآهن های بلند و بی قواره شان و کیسه های گچ و آجرپاره هایی که مقابل هر کدامشان تلنبار شده. مامان میگفت چون ساخت و ساز توی این زمین ها زیاد شده، این بیچاره ها مجبورند از زیر زمین بیرون بیایند و بروند یک جای دیگر برای خودشان تونل بزنند. من نمی توانم ادعا کنم که از این ساختمان سازی ها ناراحتم و مثل اعضای انجمن حمایت از حیوانات زیرزمینی پلاکارد بگیرم بالای سرم که "تخریب تونل های حیوانات را متوقف کنید!" چون واقعا منتظرم که هر چه زودتر کوچه مان شکل کوچه به خود بگیرد و دیگر از این همه ساختمان نیمه کاره خبری نباشد. که زمان هایی که از اتوبوس پیاده می شوم مجبور نباشم برای رسیدن به خانه مان از توی زمین خاکی های بیابانی عبور کنم. که بجای این کیسه های گچ و آجر چندتا همسایه واقعی درست و حسابی داشته باشیم. اما راستش زندگی توی این کوچه و این خانه حس عجیبی دارد و عجیب تر اینکه این حس را دوست دارم. این که عصرها بروم روی تاب توی حیاط بنشینم و بلند بلند درس بخوانم. اینکه خیالم از این راحت باشد از اینکه هیچ همسایه ای در خانه های ساخته شده اطراف نیست تا بتواند داخل حیاط ما را ببیند، آن وقت چادرم را بگذارم یک گوشه و با بلوز و شلوار راحتی وسط حیاط والیبال بازی کنم. اینکه بعضی وقت ها وسط حیاط فرش پهن کنیم و همگی دورهم چای و هندوانه بخوریم بدون اینکه غریبه ای بینمان باشد و جمع صمیمی مان را دید بزند. و اینکه بدانم هر وقت بروم پشت پنجره آشپزخانه، ممکن است بتوانم یکی از آن موش خرمایی های دوست داشتنی ام را ببینم که آمده لب آسفالت کوچه و با آن چشمهای درشت و کنجکاوش دارد به تک و توک ماشین های پارک شده در حاشیه کوچه نگاه میکند .

رسیدم مقابل در و زنگ خانه را زدم. از همه جای کوچه بوی خاک باران خورده به هوا برمی خاست و فضا را عطرآگین میکرد. از توی حیاط صدای بازی بچه ها می آمد. این یعنی خواهر و برادرهایم با بچه هایشان آمده اند. لبخند زدم و دوباره و دوباره زنگ را فشردم. قبل از اینکه مامان دکمه اف اف را بزند و من بروم داخل خانه ، یک موش خرمایی درست از وسط کوچه مقابل رد شد و دوید و رفت توی سوراخش. جایی درست میان خاکی آن سوی پنجره آشپزخانه.